De Vogelwerkgroep is voor een week afgereisd naar het Biosphärenreservat Mitten Elbe, Duitsland. André Kerkhof stuurt dagelijks een verslag met foto's, zodat de reis op internet te volgen is.

* * Laatst toegevoegd: donderdag 23 april 2009* *

Zaterdag 18 april 2009

27 deelnemers verzamelden zich voor een week vogelen bij het Burg Hotel in Lenzen. Het weer werkte mee, de reis van ongeveer 560 km vanaf ’t Gooi was voor iedereen voorspoedig verlopen en de stemming zat er direct in: een prima hotel, een prachtige omgeving en direct al een fantastische score van Rode Wouw tot Bruine Kiekendief vrouw. Het diner in een sfeervolle zaal smaakte goed en daarna werden al plannen gepresenteerd voor het najaar. Een goede start van een week vol verwachtingen.

Zondag 19 april 2009

Wat een dag: de zon schijnt, het koude ochtendwindje verdwijnt in de loop van de dag en iedereen neemt de pont over de Elbe naar Pevestorf: een gat met grote bekendheid bij vogelaars, de wandeling meer dan waard. Je komt van de pont af, slaat direct af naar links langs de oevers en uiterwaarden van de Elbe en je waant je in de hemel. Plas-drasgebiedjes wisselen af met begroeide uiterwaarden, open ruimtes wisselen met uitbundig in bloei staande struiken. Twee Zeearenden worden gezien, Rode Wouw en Zwarte Wouw, die Buizerd valt op door zijn nagenoeg witte kleed. Een broedende Kraanvogel is te weinig: het zijn er drie. Een Paapje meldt zich, een Rietgors laat zich bewonderen, de Spotvogel wordt door sommigen gespot, overal klinkt de Tjiftjaf, de Fitis laat zich horen. Je komt ogen en oren te kort. Aalscholvers komen voorbij, is het een Rode of Zwarte Wouw, op de terugweg Zwarte Roodstaarten.

Het is nog niet genoeg: twee parende Groene Spechten zijn bezig met de derde of nog meer spechten, een IJsvogel vlakbij het hotel wordt gezien en gehoord. De teller staat ondertussen op 73 soorten. Het slokje vooraf smaakt als het bekende engeltje, het diner smaakt na een inspannende dag echt wel, de filmpresentatie na afloop versterkt het vogelaargevoel. Morgen wordt het weer een mooie dag: een natuurgids in officieel groen tenue vertelde dat de Kerkuil op ons schijnt te wachten, je kunt fietsen of met de auto. Het is tijd om te gaan slapen.

Maandag 20 april

Het wordt bijna eentonig: de ochtendkilte (het ijs stond op de auto’s) vlucht voor de zon, het wordt weer een prachtige dag. De fietsers maken een rondje van zo’n 25 km rond de Rambower Moor en de anderen gaan met de auto naar de duinen bij Klein Schmölen: hoge rivierduinen langs de Elbe. Het klimmen in het rulle zand is vermoeiend, maar het loont de moeite. Daarna verder, naar de uiterwaarden van de Elbe bij Mödlich. Waar lukt het om twee Zeearenden te zien, Schreeuwarenden, de Rode en Zwarte Wouw, een Zwarte Kraai stoeiend met een Raaf, ooievaars, Pijlstaarten, vele soorten eenden, Aalscholvers, noem maar op. Zwemmend ook nog diverse bisamratten en ontelbare grote vissen van een onbekende soort. Onvoorstelbaar, zo’n rijk gebied voor vogelaars. Na het avondeten maakten de twee groepen elkaar jaloers op hetgeen was meegemaakt en natuurlijk worden morgen de rollen omgedraaid.

Dinsdag 21 april

De weergoden blijven ons goed gezind: een stralende zon, temperatuur tot boven 20 graden, weinig wind, wat kan een mens zich meer wensen. Twee groepen gaan op pad: een groep met de fiets en een groep met de auto om de mooiste plekjes te bezoeken. De fietsers gingen rond het Rudower See en het Rambower Moor. De tocht door open gebied en bossen was soms wel zwaar door de paden met mul zand. Maar de beloning was er naar: de mooiste waarnemingen van velerlei soorten waren de ingrediënten voor een gelukzalig gevoel bij terugkomst. En toen was het opboksen tegen de verhalen van de deelnemers aan de autoexcursie, met verhalen over waarnemingen, een stinkende dode vos en een grote schaapskudde in beweging. Wie heeft de meeste soorten gezien, wat was er bijzonder. En toen werd duidelijk dat beide excursies een succes waren, maar dat er duidelijk minder vogelactiviteiten waren dan de dag er voor. Samengevat: een heerlijke dag met veel vogelgenot, begenadigd door het weer. En samen met een inspirerend drankje voor het eten en het eten zelf, was de basis gelegd voor de volgende dag.

Woensdag 22 april

Een gure wind, een belangrijk lagere temperatuur, daar moesten we het vandaag mee doen. Op de fiets aan de noordzijde van de Elbe door het gebied van Lenzen Wustrower Elbniederung, een vlak gebied waar nauwelijks bomen staan, maar gelukkig met de wind mee. De waarnemingen maakten je weer warm, want wanneer gaan Zeearenden (niet één, maar 3 of 4), Rode en Zwarte Wouwen nou eigenlijk vervelen? Nooit toch? En dan met de veerboot de Elbe oversteken naar Schnackenburg, het plaatsje vanwaar de vroegere grens tussen oost en west de lijn van de Elbe verliet. In het Clubort van de plaatselijke watersportvereniging werden sommige deelnemers ontdooid om daarna in de luwte van de dijk verder te fietsen naar Pevestorf. Daar werd de op een berg geplaatste uitkijkpost (nog eens 123 treden) beklommen en de beloning was niet alleen een Grauwe Kiekendief (jaja, hij bestaat nog), maar ook een korte maar felle stortbui. En dan wil je wel snel beneden zijn.

Een andere groep deelnemers was met de auto gegaan en heeft vanaf Schnackenburg de dijk gevolgd langs de Aland tot aan een uitkijkpost bij een meertje en plas-drasgebied bij Gummern. Een inspirerende excursie met vele waarnemingen. Via hetzelfde clubgebouw ofwel de plaatselijk kroeg waar ook de fietsers hadden gepauzeerd, werd nog gewandeld over de dijk langs de Elbe. Je zou er bijna aan gaan wennen: vier Zeearenden letterlijk in één telescoopbeeld, terwijl twee ooievaars overvlogen, de Rode en Zwarte Wouw elkaar afwisselden, de Wintertalingen niet te tellen waren en de discussie over de Geelgors of Bosgors of Andere Gors even duurde. Indrukwekkend was weer die oneindigheid van het enorme landschap, maar ook de verlatenheid van het gebied. Af en toe hoorde je een auto, maar de stilte werd bijna alleen verbroken door de geluiden van de natuur. En zo werd deze dag ondanks het mindere weer toch zeer de moeite waard om als basis te dienen voor de dag van morgen, waarvoor goed weer is voorspeld.

Donderdag 23 april

En de weersvoorspelling klopte: een stralende zon, soms een fris windje, maar verder prima weer. Het doel van de ene groep was eerst de Laasche Dünen. Het zal wel een taalprobleem zijn, maar de Laasche Dünen lijken niet op Hollandse duinen, wat niet wegneemt dat het een mooi gebied is met goede wandelmogelijkheden. Aan de overzijde werd de fietsersgroep waargenomen. Raaf, Groenpootruiter en Witgatje waren de krenten in de pap, maar wat denk je van de Kleine Bonte Specht. Daarna naar de uitkijkpost bij Gümmern, een overloopgebied van de Elbe. Vanuit de toren werd een Buidelmees gezien, druk bezig met het afbouwen van zijn nest. En wat te denken van Kemphanen, Groenpootruiters, Zwarte Ruiters, Roodborst Tapuit, Paapje, Krekelzanger, Braamsluiper en Grasmus. De Zeearenden en de Wouwen leken heel gewoon te zijn geworden. Hoe gelukkig kun je als vogelaar zijn.

De groep op de fiets “deed” de overzijde van de Laasche Dünen. De fietspaden op de kaart bleken in de praktijk wat anders aangelegd te zijn. Probeer maar eens om met één hand aan de fiets  en met de andere hand een telescoop vasthoudend, een rul zandpad te overwinnen. Maar nadat de kaart was aangevuld met gps-hulp, werd de tijd door sommigen besteed in een horeca-uitspanning en vonden anderen een Vuurgoudhaantje. Over een bospad waar zelfs de gps wat moeite mee had, werd gestopt voor een Fluiter: de beloning voor vele inspanningen. Daarna werd de eerder genoemde uitkijktoren bij Pevestorf genomen (hoog genoeg om Zeearenden eindelijk eens van boven af te kunnen bekijken). Daarna via de pont weer terug naar “huis”.

Het afscheidsdiner smaakte, met een heerlijk ijstoetje dat artistiek was opgemaakt. In de avondzon werd een groepsfoto gemaakt op de trap voor de ingang. De medewerkers van het hotel werden enthousiast bedankt en royaal beloond middels een inzameling via de gleuf boven in een doos. En het hotel deed er een schepje bovenop door een drankje aan te bieden dat niet alleen prima smaakte maar ook je gehemelte in vuur en vlam zette. En toen was het de beurt aan de deelnemers om de organisatie te bedanken voor een geslaagde week. De tassen kunnen worden ingepakt.