Na een kleine kilometer stuiten we op een klein vennetje ’t Wed, waar een dikke laag waterdamp boven hangt. De zon komt op achter de duinen en verwarmt het oppervlaktewater, waardoor er een dikke damp boven het water hangt.

We turen het water af op vogels, en treffen een wel hele vreemde eend: zie ik het goed? Ja, daar zwemt iemand! Achter hem in het riet een stel Canadese ganzen, dat luid snaterend opvliegt, de dichte mist in.

Bovenop het duin bij een uitzichtpunt houden we een koffiestop. Een paar mensen zien de eerste nachtegaal, die verscholen zit in de dichte struiken. Hij laat zich niet zo gemakkelijk zien. Een mooie gekraagde roodstaart gaat wel uitnodigend op een tak zitten zingen en laat zich mooi bekijken. Om ons heen horen we nog de tuinfluiter, braamsluiper, roodborsttapuit en in de verte het getimmer van de grote bonte specht.

Als we wat meer in de open vlakte komen, loopt het aantal soorten snel op. In totaal spotten we er bijna 70. Dat is bijna 30 meer dan vorig jaar.

De koffiepauze bij Parnassia wordt gebruikt om zeevogels waar te nemen. De noorderwind brengt ons een groep trekkende wulpen, aalscholvers, zilvermeeuwen, dwergmeeuw, vissende grote sterns, een aantal visdiefjes, kleine mantelmeeuw, kokmeeuwen, rosse grutto en een drieteen strandloper. Op het terras foerageert een kolonie huismussen.